Monday, November 3, 2008

တိမ္ျမဳပ္ေနတဲ့ က်မတို့ဘ၀ (သို့မဟုတ္) ငရဲဒုိင္ယာရီ



ဖုိးသာထူး
ရုိးမအင္တာနက္စာမ်က္ႏွာမွ။

၁၉၉၁ ဒီဇင္ဘာ ၁၀၊ ၁၁၊ ၁၂ ရက္ေန႔မ်ား ရန္ကုန္ဝိဇၨာသိပၸံတကၠသိုလ္(ပင္မ)မွာ ရန္ကုန္ခ႐ိုင္ ေက်ာင္းသားမ်ားက ဦးေဆာင္ၿပီး ဆႏၵျပခဲ့ၾကတဲ့ လႈပ္ရွားမႈျဖစ္ပြားခဲ့ပါတယ္။ နဝတလက္ထက္ ပထမဆံုး ေက်ာင္းေတြျပန္ဖြင့္ေပးတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ ဒီမိုကေရစီေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဟာ ၿငိမ္းခ်မ္ေရးႏိုဘယ္ဆု ခ်ီးျမႇင့္ျခင္းခံခဲ့ရပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ကၽြန္မတို႔ ေက်ာင္းသားေတြဟာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြကို ႁခြင္းခ်က္မရွိ လႊတ္ေပးဖို႔၊ တရားဝင္ အႏိုင္ရထားတဲ့ ႏိုင္ငံေရးပါတီကို အာဏာလႊဲအပ္ဖို႔နဲ႔ ဒီမိုကေရစီရရွိေရး တုိ႔အတြက္ ဆႏၵျပေတာင္းဆိုခဲ့ပါတယ္။ ဒီဆႏၵျပပြဲေၾကာင့္ ဗိုလ္ခင္ညြန္႔ရဲ႕ စစ္ေထာက္လွမ္းေရး အဖြဲ႕ဟာ ေက်ာင္းသားဖမ္းပြဲႀကီး က်င္းပပါေတာ့တယ္။ ေက်ာင္းသား (၅၀၀)ေက်ာ္ အဖမ္းခံခဲ့ ရပါတယ္။ ဖမ္းဆီးခံ ေက်ာင္းသားအေရအတြက္ဟာ မ်ားျပားလြန္းလို႔ စစ္ေၾကာေရးစခန္းေတြ၊ ရဲစခန္းေတြ၊ ေထာက္လွမ္းေရးစခန္းေတြနဲ႔ ေထာင္ေတြမွာ ျပည့္လွ်ံေနပါတယ္။ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းမ်ားကိုလည္း ပိတ္္လိုက္ပါတယ္။

ထိန္းသိမ္းခံေက်ာင္းသား တဝက္ေလာက္ကို ထိန္းသိမ္းေရးစခန္းေတြကေနပဲ ျပန္လႊတ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဗကသေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ NLD လူငယ္ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ ရကသေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ တက္ႂကြတဲ့ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြကိုေတာ့ ေထာင္ဒဏ္ (၁၀)ႏွစ္ကေန အႏွစ္ (၂၀) အထိ ခ်မွတ္ခဲ့ပါတယ္။

ဒီလိုေထာင္ဒဏ္ေတြ ခ်မွတ္ၿပီးသိပ္မၾကာခင္ ၁၉၉၂၊ ဧျပီလကုန္ေလာက္မွာ ဗိုလ္ေစာေမာင္ ကို ျဖဳတ္ခ်လိုက္ၿပီး ဗိုလ္သန္းေရႊ အာဏာရလာကာ….

(၁) အမ်ိဳးသားညီလာခံက်င္းပေပးမယ္။

(၂) ႏိုင္ငံေတာ္လံုၿခံဳေရးကို မထိခိုက္မေႏွာင့္ယွက္သူမ်ားကို ျပန္လႊတ္ေပးမယ္ဆိုတဲ့ ၁၁/၉၂ အမိန္႔ထုတ္ျပန္ခဲ့ပါတယ္။

၁၁/၉၂ အမိန္႔ေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေရးသမားတခ်ိဳ႕နဲ႔ ေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႕ ျပန္လည္ လြတ္ေျမာက္သြားခဲ့ၾကပါတယ္။ ၉၁ ဒီဇင္ဘာအမႈတြဲနဲ႔ ဖမ္းဆီးခံရတဲ့ က်မတို႔ေက်ာင္းသူ (၈)ဦး ရွိပါတယ္။ အဲဒီထဲကမွ (၇)ဦးဟာ ၁၁/၉၂ နဲ႔လြတ္ေျမာက္သြားၿပီး အမႈတြဲအမ်ဳိးသမီးေတြထဲမွာ က်မတေယာက္တည္း အျခားႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသူေတြနဲ႔အတူ ေထာင္ထဲမွာ က်န္ခဲ့ပါတယ္။ က်မဟာ ၁၉၉၁၊ ဒီဇင္ဘာ ၁၂ ရက္ေန႔ကေန ၁၉၉၉၊ ဇြန္လ ၈ ရက္ေန႔အထိ ေထာင္ထဲမွာ ေနထိုင္ခဲ့ရပါတယ္။ က်မတုိ႔ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြ ေထာင္တြင္းႏွိပ္စက္ခံရမႈေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ တကမၻာလံုးကို ေျပာျပေပးေနတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းေတြရွိတဲ့အတြက္ က်မအေနနဲ႔ အထူးတလည္ ေျပာျပမေနေတာ့ပါဘူး။ က်မရင္ထဲ နာက်င္စြာခံစားေနရတဲ့ အမႈေပါင္းစံုနဲ႔ ေထာင္က်ေနရတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြရဲ႕ မြေၾကေနတဲ့ ဘဝေတြအေၾကာင္းကိုေတာ့ ေျပာျပခ်င္ပါ တယ္။ အက်ဥ္းက်အမ်ိဳးသမီး ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာကို ေထာင္ဝါဒါေတြနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕လိုက္ကိုင္တုတ္ ႏွစ္ရွည္ရာဇဝတ္အက်ဥ္းသား တန္းစီးေတြရဲ႕ ရက္စက္ေစာ္ကားမႈေတြဟာ က်မအတြက္ေတာ့ မွတ္တမ္းဒိုင္ယာယီလို ရင္ထဲစြဲၿမဲေနပါေတာ့တယ္။ မွတ္တမ္းဒိုင္ယာယီေတာ့ ဒိုင္ယာယီပါပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ငရဲဒိုင္ယာယီ။

က်မေထာင္ကိုေရာက္ခါစ ေထာင္က်အက်ဥ္းသူ ၅၀၀ ေလာက္ပဲ ရွိပါတယ္။ ေနာက္ ပိုင္းမွာေတာ့ အက်ဥ္းသူ ၇,၀၀၀ ေလာက္အထိ တိုးပြားလာပါတယ္။ လူသတ္မႈ၊ မူးယစ္ေဆးဝါး ေရာင္းဝယ္မႈ - သံုးစြဲမႈ၊ လိမ္ညာမႈ၊ ဧည့္စာရင္းမတိုင္ၾကားမႈ၊ လမ္းေဘးေစ်းေရာင္းမႈ၊ မသကၤာမႈ၊ ျပည့္တန္ဆာမႈ၊ အခ်ိန္မေတာ္ လမ္းေလွ်ာက္မႈ စတဲ့အမႈေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ အမ်ိဳးသမီး အက်ဥ္းသူ ေတြ တဖြဲဖြဲ ေရာက္လာပါတယ္။ က်မေထာင္က်စမွာ မူးယစ္ေဆးဝါးမႈ၊ ျပည့္တန္ဆာမႈနဲ႔ ေရာက္ လာတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြ နည္းနည္းပဲရွိရာကေန တႏွစ္ထက္တႏွစ္ကို ပိုမိုမ်ားျပားလာတာ သတိ ထားမိပါတယ္။ ျပည့္တန္ဆာမႈဟာ အမ်ားဆံုးျဖစ္လာတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ဆို အသက္ မျပည့္ေသးတဲ့ ကေလးမေလးေတြကိုပါ ေတြ႕လာရတာ စိတ္မခ်မ္းေျမ႕စရာပါ။ တခ်ိဳ႕အမႈေတြနဲ႔ က်လာတဲ့အထဲမွာ အသက္အရြယ္ႀကီးႀကီး အဖြားအ႐ြယ္ အမ်ိဳးသမီးႀကီးေတြပါ ပါတယ္။ ဘယ္အသက္အရြယ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္အမႈနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ ေထာင္ထဲေရာက္ရင္ တရိစၦာန္လို၊ ေက်းကၽြန္ လို အခိုင္းအေစခံရပါတယ္။ မာနေတြ၊ သိကၡာေတြ ႐ိုက္ခ်ိဳးခံရပါတယ္။

ေထာင္ထဲက ကိုယ္ဝန္ေဆာင္မိခင္ေတြဟာ သိပ္သနားဖို႔ေကာင္းပါတယ္။ အစားအစာ မဝလင္၊ မလံုေလာက္တဲ့အတြက္ အဟာရခ်ိဳ႕တဲ့ၿပီး မီးမဖြားႏိုင္ပဲ ကေလးေရာမိခင္ပါ ေသဆံုးရ တာေတြ ရွိပါတယ္။ ကေလးေမြးတဲ့ေနရာမွာလည္း ကၽြမ္းက်င္တဲ့ ဆရာဝန္၊ ေဆးမွဴးေတြနဲ႔ ေမြးဖြားခြင့္ေပးတာမဟုတ္ပါဘူး။ ရက္တုိသင္တန္းေပးထားတဲ့ ႏွစ္ႀကီးအက်ဥ္းသူေတြနဲ႔ ေမြးဖြားခိုင္းတာပါ။ ဒီလို မကၽြမ္းက်င္သူေတြနဲ႔ ေမြးဖြားရတာေၾကာင့္ ကေလးေတြ ကိုယ္လက္ အဂၤါခ်ိဳ႕တဲ့တာေတြ၊ ေခါင္းႀကီးကိုယ္ေသးျဖစ္ေနတဲ့ ကေလးေတြနဲ႔ ေသဆံုးမႈေတြ မၾကာခဏ ျဖစ္ရေတာ့တာပါပဲ။ မီးဖြားတဲ့ မိခင္ေတြလည္း ဒီလိုနဲ႔ ထိခိုက္ေသေၾကရတာပါ။

မီးဖြားၿပီးမိခင္ေတြဟာ အညစ္အေၾကးသန္႔ရွင္းဖို႔ ေရအလံုအေလာက္ မရၾကပါဘူး။ ေထာင္ ၃ လ အက်ခံထားရတဲ့ မီးဖြားၿပီးကာစ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ဟာ သူ႔အညစ္အေၾကးေတြ သန္႔စင္ဖို႔ ေရကန္က ေရသြားခပ္တာ အ႐ိုက္အႏွက္ခံခဲ့ရပါတယ္။ ေသြးႏုသားႏုနဲ႔ျဖစ္တာမို႔ အဲဒီ ဒဏ္နဲ႔ပဲ သူမဟာ ေသဆံုးသြားခဲ့ရပါတယ္။ သူမေသဆံုးျပီးေနာက္ပိုင္း သူမရဲ႕ကေလးကို ႏို႔တိုက္ မယ့္သူ မရွိတာေၾကာင့္ ေသဆံုးရျပန္ပါတယ္။ ေထာင္ထဲမွာ ကေလးေတြေသဆံုးရင္ ႐ုပ္အေလာင္းကို ႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္ထဲ ထည့္ၿပီး ဝါဒါမေတြက ယူသြားပါတယ္။ ထံုးတမ္းစဥ္လာအရ သၿဂႋဳဟ္တာမ်ိဳး ရွိမယ္မထင္ပါဘူး။ ဘယ္ယူၿပီး ဘာလုပ္သလဲ မသိရဘူး။ က်ီးစားစား လဒ ထိုးထိုးဆိုၿပီး အမိႈက္ပံုမွာပဲ ပစ္ခ့ဲၾကေလသလား။

အေမေတြေထာင္က်တဲ့အခါ အရြယ္မေရာက္ေသးတဲ့ ကေလးေတြ၊ ေထာင္အျပင္မွာ အုပ္ထိန္းေစာင့္ေရွာက္မယ့္သူမရွိတဲ့ ကေလးေတြဟာ ေထာင္ထဲကို အတူပါလာခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲဒီကေလးေတြရဲ႕ က်န္းမာေရး၊ စားေသာက္ေနထိုင္ေရးနဲ႔ ပညာေရး စတာေတြကို အက်ဥ္းေထာင္အာဏာပိုင္ေတြက ဘာမွ တာဝန္ယူတာမဟုတ္ဘူး။ မိခင္နဲ႔အတူ ေနထိုင္ခြင့္ဟာ ကေလးတိုင္းရဲ႕ ေမြးရာပါအခြင့္အေရးပါ။ ကေလးေတြဟာ သူတို႔မိခင္ေတြနဲ႔အတူ အရြယ္နဲ႔ မလိုက္ေအာင္ ေလာကငရဲကို ရင္ဆိုင္ေနရပါတယ္။ ေရဆိုရင္ လူႀကီးဆို ငါးခြက္ခ်ဳိးခြင့္ေပးေပမဲ့ ကေလးေတြကိုေတာ့ ႏွစ္ခြက္ပဲ ခ်ဳိးခြင့္ေပးပါတယ္။ ကေလးလူႀကီးအားလံုး ေရ ဝဝလင္လင္ မခ်ိဳးရလို႔ ဝဲေတြ၊ ယားနာေတြ စဲြကပ္ေနပါေတာ့တယ္။ ကေလးေတြဟာ ကြန္ကရစ္ၾကမ္းျပင္မွာ အိပ္ရပါတယ္။ အဲဒီလို အပူအေအးမမွ်တလို႔ ကေလးေတြဟာ ဖ်ားနာၿပီး ေသဆံုးရပါတယ္။ TB လိုကူးစက္ေရာဂါေတြဟာ ကိုယ္ခံအားမေကာင္းေသးတ့ဲ၊ ႏုနယ္တ့ဲ ကေလးေတြကို အမ်ားဆံုး ကူးစက္ပါတယ္။ ဝါဒါနဲ႔ တန္းစီးေတြရဲ႕ ႐ိုက္ႏွက္မႈကိုလည္း အခ်ိန္ႏွင့္အမွ် ခံေနရတာပါ။

ကြန္ကရစ္ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ အိပ္ရတဲ့အတြက္ ေအာက္ပိုင္းခ်ိတာ၊ ေလျဖတ္တာ၊ ဦးေႏွာက္ေသြးေၾကာျပတ္တာေတြဟာ သက္ႀကီးရြယ္အို အက်ဥ္းသူႀကီးေတြကို သတ္ေနတဲ့ ေရာဂါေတြပါပဲ ။

ေထာင္တြင္း လာဘ္ေပးလာဘ္ယူမႈေတြဟာလည္း အင္မတန္ ဆိုးဝါးစြာ ေတြ႔ရွိရပါ တယ္။ ေထာင္ဥပေဒအရ ေထာင္ထဲမွာ ေငြမသံုးရပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ လက္ေတြ႔မွာေတာ့ ေထာင္ထဲမွာ ေငြရွိရင္၊ ေငြပါသြားရင္ ေတာ္ေတာ္ေလး အဆင္ေျပပါတယ္။ ဝါဒါေတြ၊ တန္းစီးေတြကို ေငြေပး ႏိုင္ရင္ သစ္သားကြပ္ပ်စ္ေပၚမွာ အိပ္ခြင့္ရတယ္။ ေရ ဝဝခ်ိဳးခြင့္ရတယ္။ အ႐ိုက္အႏွက္မခံရဘူး။ အလုပ္ၾကမ္း မလုပ္ရဘူး အစရွိတဲ့ အခြင့္အေရးမ်ားကို ရပါတယ္။ စားခ်င္တဲ့ အစားအစာ ဝယ္စားလို႔ ရပါတယ္။ ေငြမေပးႏိုင္တဲ့ အက်ဥ္းသူေတြဟာ ေရခ်ဳိးလည္း အ႐ုိက္ခံရ၊ ထမင္းယူတဲ့ အခါလဲ အ႐ုိက္ခံရ၊ အလုပ္ၾကမ္းလုပ္တဲ့အခါလည္း အ႐ုိက္ခံရနဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွမလြတ္ပါဘူး။ ဒီလိုမ်ဳိးေတြမခံရေအာင္ အက်ဥ္းသူေတြဟာ ေထာင္အာဏာပိုင္မ်ားကို ေငြေပးရပါတယ္။ (၂)နည္း ရွိပါတယ္။ ပထမနည္းကေတာ့ အိမ္က ေထာင္၀င္စာလာတဲ့အခါ မိသားစုကို ေထာင္ အာဏာပိုင္ေတြရဲ႕ အိမ္သြားၿပီး ေငြေပးခုိင္းတာပါ။ ေထာင္အေခၚရဆိုရင္ လုိင္း၀င္တာေပါ့။ ဒုတိယနည္းကေတာ့ ေထာင္ထဲကို နည္းေပါင္းစုံနဲ႔ ေငြသြင္းယူလာတာပါ။

တခ်ဳိ႕ဆိုရင္ ေငြကို ပလတ္စတစ္နဲ႔ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ထုတ္၊ ေသးေသးေလးျဖစ္ ေအာင္ မီးႏွင့္ပိတ္ၿပီးေတာ့ မိန္းမလိင္အဂၤါထဲကို ထည့္၀ွက္ၿပီး ယူလာတာပါ။ ဒီလို ယူလာတတ္ တာကို သတင္းေပါက္ၾကားသြားတဲ့အခါ တရား႐ုံးထြက္ အမႈရင္ဆုိင္ၿပီး ေထာင္ကို ျပန္၀င္လာတဲ့ အမ်ဳိးသမီးေတြရဲ႕ လိင္အဂၤါထဲကို လက္နဲ႔ႏိႈက္ၿပီး ရွာပါတယ္။ အရွာခံဖို႔ ျငင္းတယ္ဆိုရင္ အေသ အေၾက ႐ိုက္ေတာ့တာပါပဲ။ အပ်ဳိအအိုမေရြး ဒီလုိပါပဲ။ ဒီလိုႏႈိက္တဲ့အခါ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြရဲ႕ လက္ကိုင္တုတ္ ႏွစ္ႀကီးအက်ဥ္းသူေတြဟာ လက္အိတ္ အေသအခ်ာသုံးတာမဟုတ္ပါဘူး။ ေတြ႕ကရာ ပလတ္္စတစ္အိတ္စြပ္ၿပီး ရွာေဖြတာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အမ်ဳိးသမီးေတြရဲ႕ လိင္အဂၤါေတြ နာက်င္တာ၊ သားအိမ္ေတြ ထိခုိက္တာ၊ ေရာဂါကူးစက္တာေတြ ျဖစ္လာပါတယ္။ ဒီအျပဳအမူဟာ က်မတို႔ျမန္မာအမ်ဳိးသမီးေတြရဲ႕ အရွက္အေၾကာက္၊ ဂုဏ္သိကၡာေတြ အားလုံးကို ႐ုိက္ခ်ဳိးေစာ္ကားတာျဖစ္ပါတယ္။

ဧည့္စာရင္းမတုိင္လို႔ ေထာင္က်ရရွာတဲ့ မိန္းမပ်ဳိေလးတစ္ေယာက္ဆိုရင္ သူ႔လိင္အဂၤါ ထဲကို ႏႈိက္ရွာမယ္ဆိုေတာ့ အေၾကာက္အကန္ ျငင္းရွာပါတယ္။ ငိုယိုၿပီး ေတာင္းပန္ပါတယ္။ အတင္းအဓမၼ႐ုိက္ႏွက္ၿပီး အရွာခံရတယ္။ ေငြလည္းမေတြ႕ပါဘူး။ သူဟာဆိုရင္ ရွက္လြန္းလို႔ ငိုလိုက္တာ နာက်င္မႈလည္း ခံစားရနဲ႔။ က်မတို႔ ျမန္မာအမ်ဳိးသမီးေတြဟာ အပ်ဳိစင္ဆိုတာကို ဂုဏ္ယူေလ့ရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခုလို အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ လက္ႏွင့္ အဓမၼအက်င့္ခံရသလို အလုပ္ခံရတာဟာ အင္မတန္မွ ဆိုးရြားပါတယ္။

စစ္အုပ္စုရဲ႕ စိတ္ထင္ရာစိုင္း ေပၚလစီေတြေၾကာင့္ ဗမာျပည္ရဲ႕ စီးပြားေရး ခၽြတ္ၿခံဳက် လာပါတယ္။ တဦးခ်င္း ၀င္ေငြနည္းၿပီး ကုန္ေစ်းႏႈန္းက ႀကီးျမင့္လာပါတယ္။ ၀င္ေငြထြက္ေငြ မမွ်တတဲ့ဒဏ္ကို ခံၾကရပါတယ္။ ေယာက်ၤားေတြရဲ႕ ၀င္ေငြဟာ မိသားစုကို ၀လင္ေအာင္ မေကၽြး ႏုိင္ေတာ့တဲ့ အေျခအေနပါ။ ဒီေတာ့ မိသားစု၀င္ မိန္းမသားေတြဟာ ၀င္ေငြရေအာင္ ရွာရပါ ေတာ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ လမ္းမွားေရာက္သြားရတဲ့သူေတြ ပိုမိုမ်ားျပားလာပါတယ္။ ေထာင္ထဲမွာ ျပည့္တန္ဆာမႈနဲ႔ ၀င္လာတဲ့ အမ်ဳိးသမီးဦးေရ တစ္ႏွစ္ထက္တစ္ႏွစ္ ပိုမိုမ်ားျပားလာပါတယ္။ ျပည့္တန္ဆာမႈနဲ႔ ေထာင္က်လာတဲ့ အသက္မျပည့္သူ မိန္းကေလးေတြလဲ အမ်ားႀကီးပါ။

သူတို႔ကို ရဲေတြက အမ်ားအားျဖင့္ လမ္းမေပၚေတြ၊ ဇိမ္ခံခန္းေတြကေန ဖမ္းဆီး ေခၚေဆာင္လာတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ရဲစခန္းႏွင့္ အခ်ဳပ္ခန္းေတြမွာလည္း ေရမခ်ဳိးရပါဘူး။ ေရခ်ဳိးရင္ ေငြေပးရတယ္။ ရဲက တရားစြဲ၊ တရား႐ုံးက ေထာင္ခ်လိုက္တဲ့အခါ သူတို႔ ညစ္ပတ္ေနၾကၿပီ။ ေထာင္ထဲမွာလည္း ေရ၀ေအာင္မခ်ဳိးရပါဘူး။ ေရခ်ဳိးၿပီးရင္ လဲစရာအ၀တ္မရွိၾကပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ခါး၀တ္ထမီကိုပဲ ရင္ရွားၿပီး ေရခ်ဳိးရပါတယ္။ ျပည့္တန္ဆာပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း ျမန္မာမိန္းကေလး ေတြျဖစ္တဲ့အတြက္ အရွက္တရားရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ထမီရင္ရွားၿပီး ေရခ်ဳိး၊ ၿပီးရင္ လဲစရာ ထမီမရွိလို႔ ေနပူထဲမွာ မတ္တတ္ရပ္ ထမီအေျခာက္ခံရပါတယ္။ မိုးရြာရင္ေတာ့ ေရစိုနဲ႔ပဲ ေနရပါ တယ္။ ေထာင္ကေပးတဲ့ ဆပ္ျပာက အညံ့စား၊ ေရနဲ႔ထိရင္ ေပ်ာ္သြားေရာ၊ တပတ္မွာ တစ္တုံးပဲ ရတာ။

အ၀တ္ေတြေလွ်ာ္ဖို႔လည္း ေရမရွိဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အမ်ဳိးသမီးေတြရဲ႕ ကိုယ္အနံ႔ဟာ ဆိုးဆိုးရြားရြား ထြက္ေပၚေနပါတယ္။ မိန္းမေဆာင္တစ္ခုလုံး အနံ႔ဆိုးႀကီးေတြ လႊမ္းမိုးေနပါတယ္။ သူတို႔ကုိယ္ေပၚမွာ ၀ဲေတြ၊ ယားနာေတြနဲ႔ မိန္းမသဘာ၀ ဓမၼတာ လာခ်ိန္မွာသုံးတဲ့ အသုံး အေဆာင္ေတြ မေထာက္ပံ့တဲ့အတြက္ မိန္းမေဆာင္ရဲ႕ အနံ႔ဆိုးေတြ၊ ညစ္ပတ္မႈေတြဟာ ေအာ္ဂလီဆန္ခ်င္စရာပါပဲ။

ျပည့္တန္ဆာအမ်ဳိးသမီးေတြမွာ လိင္ဆက္ဆံမႈကေန ကူးစက္တဲ့ေရာဂါေတြ အမ်ားဆုံး ကူးစက္ခံရပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ေပၚလြင္လွတဲ့ ဆစ္ပလစ္၊ ဂႏုိနဲ႕ ရွန္ကာ ေရာဂါအနာေတြဟာ မိန္းမအဂၤါမွာ ျဖစ္ပြားေနပါတယ္။ ေဆးကုသမႈ လုံေလာက္စြာမရလို႔ ပိုဆိုးလာၿပီး ဆိုး၀ါးတဲ့ အနံ႔ေတြနဲ႔ ေနရပါတယ္။ ေထာင္ထဲက လိင္အဂၤါမွာျဖစ္တဲ့ ကူးစက္ေရာဂါေတြအတြက္ ေဆးၿမီးတို ကေတာ့ ပ႐ုပ္လုံးပါပဲ။ ပ႐ုပ္လုံးကိုႀကိတ္ၿပီး လိင္အဂၤါထဲကို ထည့္လိုက္ရင္ လတ္တေလာေတာ့ အနာေပ်ာက္သြားတာေပါ့။ ေရာဂါေတာ့မေပ်ာက္ဘူး။

ရယ္စရာေကာင္းတာက တပတ္တခါ အက်ဥ္းေထာင္တခုလုံးကို ေထာင္ပိုင္ေတြ၊ ၫႊန္မွဴးေတြ လိုက္လံ စစ္ေဆးၾကည့္႐ႈရတယ္။ ဒီလိုၾကည့္႐ႈစစ္ေဆးတဲ့အခါ က်မတို႔ မိ္န္းမ ေဆာင္ဟာ အနံ႔ဆိုးႀကီးေတြျပင္းထန္လြန္းလို႔ အေဆာင္ေတြထဲကို မ၀င္ပဲ အေဆာင္၀ကေန ၾကည့္ၿပီး လွည့္ျပန္သြားေလ့ရွုိပါတယ္။

ေထာင္ထဲမွာ ႏွိပ္စက္တာကေတာ့ တီဘီေရာဂါပါပဲ။ HIV/AIDS တို႔ေတာင္ ေသြးစစ္ မၾကည့္လို႔ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ရွိမယ္ဆိုတာ မသိရပါဘူး။ ၁၉၉၄ ခုႏွစ္ကစၿပီးေတာ့ HIV ေရာဂါ ပိုးရွိေနတ့ဲ ျပည့္တန္ဆာေတြကို ရဲဘက္စခန္းေတြပို႔ၿပီး အလုပ္ၾကမ္းေတြ ခိုင္းေစပါတယ္။ ေငြ မေပးႏိုင္သူေတြကိုလည္း ရဲဘက္စခန္းပို႔တာေတြရွိပါတယ္။ အက်ဥ္းေထာင္ဥပေဒအရ ေရာဂါရွိ သူေတြ၊ ကိုယ္လက္အဂၤါ မသန္စြမ္းသူေတြကို ရဲဘက္စခန္းပို႔ အလုပ္ၾကမ္းခိုင္းတာ မရွိရပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဥပေဒမဲ့စြာ ေထာင္အာဏာေတြက က်ဴးလြန္ေနၾကတာပါ။ ရဲဘက္စခန္းေတြမွာ ေထာင္ အာဏာပိုင္ေတြက လုပ္သင့္တာထက္ ပိုခိုင္းၿပီး သူတို႔အတြက္ အပို၀င္ေငြရွာပါတယ္။ အက်ဥ္း သူေတြကို ေကၽြးရမဲ့ ရိကၡာေတြကို ခိုးထုတ္ၿပီး အက်ဥ္းသူေတြကို မ၀ေရစာပဲ ေကၽြးပါတယ္။ ပူျပင္းတဲ့ရာသီမွာ ေက်ာက္ထုခုိင္း၊ အလုပ္ၾကမ္းလုပ္ခိုင္းၿပီး ေရႏွစ္ခြက္ပဲ ခ်ဳိးရတာေၾကာင့္ အက်ဥ္းသူေတြဟာ အေရျပားမွာ ၀ဲေတြ၊ ယားနာေတြ စြဲကပ္ၿပီး လူလုံးမလွတဲ့ဘ၀နဲ႕ ေခြးေသ၊ ဝက္ေသ ေသရတဲ့ဘ၀ေတြပါ။

က်မတို႔အက်ဥ္းသူအားလုံးဟာ ႏုိင္ငံေရးအမႈႏွင့္ျဖစ္ေစ၊ အျခားရာဇ၀တ္မႈႏွင့္ျဖစ္ေစ၊ အျပစ္ရွိလို႔ ေထာင္ခ်တာျဖစ္ေစ၊ အျပစ္မဲ့ မတရားဖမ္းဆီးခံရတာျဖစ္ေစ က်မတို႔အားလုံးဟာ လူသားေတြပဲျဖစ္ပါတယ္။ လူပီသစြာ တရားမွ်တမႈနဲ႔ လူ႔ဂုဏ္သိကၡာဘ၀လုံၿခံဳမႈေတြကို ေတာင့္တ လိုခ်င္ၾကတာခ်ည္းျဖစ္ပါတယ္။

“လူတစ္ေယာက္ေထာင္က်တယ္ဆိုတာ လူအျဖစ္ရပ္တည္ခြင့္ အခြင့္အေရးႏွင့္ ဘ၀ေတြ အႂကြင္းမဲ့ ပ်က္သုဥ္းေစဖို႔မွမဟုတ္ပဲ။ သူ႔ရဲ႕ ျပစ္မႈျပစ္ဒဏ္အတြက္ သူ႔ရဲ႕ လြတ္လပ္မႈတခ်ဳိ႕ကို ေခတၱ ထိန္းသိမ္းေပးလိုက္တာပါ။ သူ႔ရဲ႕ ေမြးရာပါအခြင့္အေရးကို ဖ်က္ဆီးေစာ္ကားခံရဖို႔ မဟုတ္ပါဘူး”

စာမူဖိတ္ေခၚျခင္း

ခ်ဳိးလင္းျပာ အမ်ဳိးသမီးစာေစာင္အတြက္ အမ်ဳိးသမီးေရးႏွင့္ သက္ဆုိင္ေသာ ေဆာင္းပါး၊ ၀တၱဳတို၊ ကဗ်ာ၊ သတင္းတုိ့ကို ခ်ဳိးလင္းျပာသို့ ေပးပို့ႏိုင္ပါသည္။ အမ်ဳိးသမီးေရးႏွင့္ သက္ ဆုိင္သည့္ အျပဳသေဘာေဆာင္ေသာ မည္သည့္ေ၀ဖန္ ခ်က္၊ သံုးသပ္ခ်က္၊ အျကံျပဳခ်က္ကိုမဆို ျကိုဆိုပါသည္။

ေတာင္းပန္ျခင္း

ဤစာမ်က္ႏွာ (သို့) စာေစာင္သည္ အခမဲ့ျဖန့္ေ၀ေသာ စာေစာင္ျဖစ္သည့္အတြက္ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ အခ်ဳိ့အသံုးျပဳထားေသာ ေဆာင္းပါး၊ သတင္းႏွင့္ ဓာတ္ ပံုမ်ားကို ျကိုတင္ခြင့္ျပဳခ်က္မေတာင္းႏုိင္ပဲ အသံုးျပဳ ျခင္းအေပၚ မူရင္းဖန္တီးရွင္မ်ားႏွင့္ စာဖတ္ပရိသတ္မ်ား အေနျဖင့္ နားလည္ေပးပါရန္ ေတာင္းပန္အပ္ပါသည္။

  © Blogger template Newspaper III by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP