မ်က္၀န္းညိဳမ
ညက ပိုမိုတိတ္ဆိတ္လာသည္။ ဆိုင္တြင္းမွာလဲ လူရွင္းစ ျပဳလာသည္။ ေငြသိမ္းေကာင္တာမွ အေရာင္းစာေရးမေလးမ်ားက အိမ္ျပန္ရင္ ျပင္စျပဳေနျပီ။ သူမရွိေနသည့္ ဆိုင္၏ေနာက္ဆုံးတန္းမွာေတာ့ လူရွင္းေနသည္။ သူမ ပတ္၀န္းက်င္ကို မ်က္လုံး ေ၀႕ၾကည့္လိုက္သည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ဆံပင္ဆာမူရိုင္းနွင့္ ေက်ာပိုးအိတ္လြယ္ထားေသာ ေကာင္မေလးကို သူမ မ်က္ေစာင္းထုိးၾကည့္ေနမိသည္။
“ၾကည့္ေတာ႕သာ လူေကာင္က ေသးေသးေလး ဟြန္း ငါ႕ကို ပုခုံးခ်င္းယွဥ္ခ်င္ေသးတယ္”
စိတ္ထဲမွ မေက်မနပ္နွင့္ ၾကိတ္ျပီး ရည္ရြတ္လိုက္မိသည္။
ေကာင္မေလးကေတာ့ မ်က္လုံးညိဳၾကီးမ်ားရြဲလွ်က္ လက္မွ နာရီကို ငုံ႕ၾကည့္ေနသည္။
သူမေရာက္ျပီး သိပ္မၾကာခင္မွာ မ်က္၀န္းညိဳမလဲ ဒီဆိုင္ကိုေရာက္ရွိလာသည္။
မ်က္၀န္းညိဳမ ေရာက္လာျပီး သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ဆိုင္ထဲမွာ ထင္တိုင္းၾကဲေနေသာ သူမ၏ ၾသဇာက က်လာသည္။ သူမသည္ ရုပ္ရည္ေခ်ာေမာလွပသည္၊ ခ်မ္းသာသည္၊ ၀ါၾကီးသည္၊ ေငြရွိသည္၊ အဆက္အသြယ္ေကာင္းသည္။ ေမြးစားမိဘေတြကလဲ လူဂုဏ္ထံ အသိုင္းအ၀ိုင္းမွ ဆင္းသက္လာသည့္အတြက္ သူမထံမွာ အလွေမြး တိရစၦာန္ေတြဆိုတာ အမ်ိဳးေလးဆယ္ခန္႔ရွိသည္။ ေခြး၊ေၾကာင္၊ျမင္း မေျပာနွင့္ သူမထံမွာ အလွေမြး ျခေသၤ႕တစ္ေကာင္ေတာင္ ရွိလိုက္ေသးသည္။ သူမထံမွာ ကားေတြကလဲ အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ ဂ်စ္ကားတစ္မ်ိဳး အမိုးပြင့္ကားတစ္ဖုံ မရိုးနိုင္ေအာင္ ပိုင္ဆိုင္မႈေတြ၊ ပိုင္ဆိုင္မႈေတြ။ ဒီဆိုင္ကလဲ သူမေမြးစားမိဘေတြ ပိုင္သည္႕ဆိုင္။ အရင္ကဆို သူမထင္တိုင္းၾကဲေနက်။ အခုေတာ့…။
ဟင္း.. ။ သူမသက္ျပင္းခ်မိသည္။ 
မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္က ကိုယ္လုံးေပၚမွန္ထဲမွာ သူမကိုယ္သူမ ျပန္ျမင္ေနရသည္။ မို႕ေမာက္တဲ႕ ရင္အုံ၊ ေသးသြယ္ေသာခါး၊ ေျပေလ်ာက်သြားတဲ႕ တင္ပါးနွင့္ လွခ်င္တိုင္းလွေနေသာသူမ။ ရွည္လ်ားေကာ႔ျပန္ေနတဲ႕ မ်က္ေတာင္ရွည္မ်ားနွင့္ ၀န္းရံထားသည္႕ မ်က္လုံးမ်ားကလဲ လွပနက္ရိႈင္းလြန္းေနသည္။ ေရႊအိုေရာင္ဆံပင္ေပ်ာ႕ေပ်ာ႕ေလးေတြ ၀ဲပ်ံေနတာက တမ်ိဳးခ်စ္စရာ။ နႈတ္ခမ္းေတြကလဲ ေမြးရာပါ စိုရဲဖူးမြတ္ေနသည္။ မိန္းကေလး အခ်င္းခ်င္းေတာင္ သူမကိုျမင္လွ်င္ အိမ္ေခၚခ်င္စရာဟု သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ပုခုံးခ်င္းတိုက္ စဖူးေသးသည္။
သူမရဲ႕ အရပ္က ငါးေပနဲ႕ ကိုးလက္မ၊ ေပါင္ခ်ိန္ ၁၁၀ ဆိုေတာ့ အရပ္ရွည္ရွည္၊ ပိန္ပိန္ပါးပါးေပါ႕။ ရင္ ၃၆၊ ခါး ၁၈၊ တင္ ၃၃။ သူမကို ဆရာ၀န္ကေတာ့ သိပ္ပိန္လြန္းေနသည္ဟု ေျပာေပမယ့္ မၾကားခ်င္ဟန္ေဆာင္ေနလိုက္သည္။ မိန္းမတစ္ေယာက္မွာ ရွိသင့္တဲ႕ အဆီျပင္ထက္ ၁ရ ရာခုိင္နႈန္းေလ်ာ႕ေနတယ္ဟု သူမ ဆရာ၀န္က လ်ာရွည္ေတာ္မူလိုက္ေသးသည္။ သူမ ဆံပင္ကို ခါျပီး ေခါင္းေမာ႕ထားလိုက္သည္။ ဒီပုံတိုင္းဆိုရင္ေတာ့ ဒီဆရာ၀န္ အိမ္ကို မလာေစရေတာ့ဘူးဟု စိတ္ထဲက ေတးမွတ္ထားလိုက္သည္။
သူမနဲ႕ နီးစပ္ေနတဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္က မိန္းမေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကလဲ သူမလိုအသားအရည္၊ ကိုယ္လုံးကိုယ္ထည္၊ မ်က္နွာအေနအထား၊ ဆံပင္ပုံဆံ တုခ်င္လြန္းလို႕ ကိုယ္လုံးလွေအာင္လုပ္၊ အသားအရည္ကုိျပဳျပင္၊ အို အမ်ိဳးမ်ိဳးပါပဲ။ ေနာက္ဆုံး သူမလို ခါးေသးရင္ခ်ီ ကိုယ္လုံးမ်ိဳး လိုခ်င္လြန္းလို႕ ခြဲစိတ္ကုသခံၾကသည္တဲ႕။ သူမကိုင္တြယ္သည့္ အသုံးအေဆာင္ပစၥည္းမ်ားျဖစ္သည့္ ေနာက္ဆုံေပၚ လက္ကိုင္အိတ္၊ ဖိနပ္၊ အ၀တ္အစား စသျဖင္႕ကိုလဲ လိုက္တုျပီး ၀တ္ၾကသည္တဲ႕။ ဒီသတင္းေတြ ၾကားရေတာ့ ဆံပင္ေလးေတြ လႈပ္ခါေအာင္ သူမ ရယ္ေမာလိုက္မိေသးသည္။ 
“ၾကိဳးစားလုိက္ၾကဦး အမိတို႕။ တို႕ကိုေတာ့ ဘယ္သူမွ မမွီေစရဘူး”
စိတ္ထဲမွ ၾကဳံး၀ါးပစ္လိုက္သည္။
အခုေတာ႕လဲၾကည့္ၾကစမ္းပါဦး။ ဘာမဟုတ္တဲ႕ ငခ်ြတ္မေလး ဆိုင္ထဲေရာက္လာသည္။ သူမ မိဘေတြကလဲ ဘာစိတ္ကူးနွင့္ ဒီေကာင္မေလးကို ဆိုင္ထဲ ဆြဲသြင္းခဲ႔ပါလိမ္႕။ ေကာင္မေလးက သနားကမားေလးပါ။ သို႕ေပမယ့္ ကိုယ့္ေနရာကိုယ္သိပုံ မေပၚ။ ဆံပင္ကလဲ အိုးမုတ္ခြက္လိုလိုဘာလိုလို၊ ရႈခ်င္စရာလုံး၀မရွိ။ ဥစၥာပစၥည္းလဲ မယ္မယ္ရရ ရွိပုံမေပၚ။ တစ္ခါကေတာ့ ဘာစိတ္ကူး ေပါက္သည္မသိ ဆိုင္ထဲကို သူ႕ရဲ႕ အလွေမြးေမ်ာက္ညိဳတစ္ေကာင္ ေခၚလာျပီး ကစားေနေသးသည္။ ေမွ်ာ္လင့္မထားပဲ ေထာင့္တစ္ေထာင့္မွာ ထိုင္ေနတဲ႕ ရုပ္ဆိုးဆိုးေမ်ာက္ကို ေတြ႕လိုက္ရေတာ့ လန္႕ျပီး တက္ခမန္းခ်က္ခမန္း သူမ ေအာ္လိုက္မိသည္။ ပတ္၀န္းက်င္အားလုံးက သူမကို ၀ိုင္းျပီးျပဳစုေပးၾကသည္။
“သြားသြား.. ဒီေမ်ာက္ကို မျမင္ခ်င္ဘူး။ ဆိုင္ထဲကထုတ္ပစ္လိုက္ၾကစမ္း”
သူမ ပလုံးပေထြး ေျပာမိသည္။ သူမေျပာတာကို မၾကားၾကလို႕လားမသိ။ ေမ်ာက္ညိဳကို ေနာက္ေန႕ေတြမွာ ဆက္ေတြ႕ေနရသည္။ ဘာမွေတာ့ ဒုကၡမေပး။ သူ႕ဟာသူ ထုိင္ေနသည္။ သူမလဲ ရိုးသြား၍ ဘာမွ ဆက္မေျပာျဖစ္ေတာ့။
ေနာက္ပိုင္းၾကာလာေတာ့ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက မ်က္၀န္းညိဳမကို ျပႆနာမ်ားကို ေျဖရွင္းနိုင္တဲ႕သူ၊ ေပါ႕ပါးသြက္လက္သူ၊ ျဖတ္ထိုးဥာဏ္ရွိသူဟု သတ္မွတ္လာၾကသည္။ မ်က္၀န္းညိဳမကလဲ ေတာ္ပါတယ္ဆိုမွ မန္းတပ္တိုင္ တက္ျပေနေသးေတာ့သည္။ သူမ်ားေတြ မေျဖရွင္းနိုင္တဲ႕ ျပႆနာေတြကို စနစ္တက်နဲ႕ တစ္ခုျခင္းဆီ တဆင္႔ျခင္းစီ ေျဖရွင္းျပသည္။ ေနာက္ျပီး သူ မေျဖရွင္းနိုင္တဲ႕ ျပႆနာမ်ားကိုလဲ မေျဖရွင္းနိုင္ေၾကာင္း ပြင္႕လင္းစြာေျပာျပီး အကူအညီေပးနိုင္သည္႕သူမ်ားထံမွ အျမဲ အၾကံဥာဏ္ေတာင္းခံတတ္ေသးသည္။ သူမေခါင္းထဲမွာ ဘာတဲ႕ သူတို႕ေတြေျပာေျပာေနတဲ႕ အယ္နာလီတစ္ကယ္လ္ လားဘာလား ဒါပဲေတြးေနလားမသိ။ သူမကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ေစ်း၀ယ္ထြက္မည္၊ ေနာက္ဆုံးေပၚ အသုံးအေဆာင္ေတြ ကိုယ္ေပၚတင္မည္၊ ဖိနပ္လွလွေလးေတြ ၀တ္မည္။ အမိုးပြင္႕ကားေပၚ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုတင္ျပီး ေလ်ာက္လည္မည္။ ခါးကို မေသးေသးေအာင္၊ ကိုယ္လုံးလွေအာင္ ေလ႕က်င့္ခန္း သင္တန္းေတြ တက္မည္။
သူမ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာေတြးေနမိလဲမသိ။ သူမအနားကို မိသားစုတစ္စု ေရာက္လာေတာ့ မွ အေတြးေတြ ရပ္တန္႕သြားသည္။ ၾကည့္ရတာ အေဖရယ္၊ အေမရယ္၊ သမီးေလးရယ္ ဆိုင္မပိတ္ခင္ အခ်ိန္မွီ သမီးမိန္းကေလးလိုခ်င္ေသာ အရုပ္တစ္ခုခုကို လာ၀ယ္ေပးပုံရသည္။ 
“ေဖေဖ သမီး ဒီအရုပ္ေလး လိုခ်င္တယ္”
ကေလးမေလးက အသံစာစာေလးနဲ႕ ေျပာလိုက္သည္။
“ဘာဘီေဒါလ္ လားသမီး၊ မယူရဘူး” အေဖျဖစ္သူက လွမ္းေျပာလိုက္သည္။
“ဟြန္း ရဘူး.. လိုခ်င္တယ္။ ဘာလို႕မရတာလဲ”
“တစ္ျခားေကာင္းတာ ရွာေပးမယ္ေနာ္” အေမ ျဖစ္သူကလဲ အေဖနဲ႕ တေလသံတည္း။
“ကေလးကို တျခား အရုပ္၀ယ္ေပး ခင္ေလးေရ႕.. ဘာဘီေတာ့ မ၀ယ္ေပးနဲ႕”
“အင္း.. ကိုဦး ၀ယ္ေပးပါဆိုရင္ေတာင္ ၀ယ္မေပးပါဘူး။ ေတာ္ၾကာ သမီးေလး သူ႕လိုတင္ေတြရင္ေတြရွိမွ၊ ရြဲေနတဲ႕ မ်က္လုံးရွိမွ၊ ေရႊေရာင္ဆံပင္ရွိမွ မိန္းမစစ္တယ္လို႕ ထင္ေနျပီး လိုက္လုပ္ေနဦးမယ္”
“ေျပာသာေျပာတာ။ ကမၻာေပၚမွာရွိတဲ႕ တိုင္းျပည္ေပါင္း ၁၅၀ေက်ာ္မွာ တစကၠန္႕မွာ ဘာဘီ သုံးရုပ္ေရာင္းရတယ္ၾကားတယ္ေနာ္”
“အင္း.. ကေလးေတြေတာ့ မလြယ္ဘူး။ ဒီၾကားထဲအေမေတြကိုယ္တိုင္ ၀ယ္ျပီးသိမ္းထား တာေတြလဲပါတယ္လို႕ ေျပာၾကတယ္ကိုဦးရဲ႕။ အသက္ေလးဆယ္ေက်ာ္ေတြအမ်ားစုက ဒီအရုပ္ေတြကို ၀ယ္သိမ္းတယ္ေျပာတယ္။ သူတို႕ငယ္ငယ္က ေပၚခဲ႕တဲ႕ အရုပ္ကိုး”
“သမီးေလးကို ဒိုရာရုပ္ေလး ၀ယ္ေပးရင္မေကာင္းဘူးလား ခင္ေလး”
“အင္း.. ၾကိဳက္တယ္။ သူက ဥာဏ္သုံးျပီးလဲ ကစားရတဲ႕ ဟာေတြပါတယ္။ ကေလးရဲ႕ ဥာဏ္ရည္ေသြးကို လႈံေဆာ္ေပးရာလဲေရာက္မယ္။ ေနာက္ဆုံးေပၚ အသုံးအေဆာင္ေတြ၀တ္ျပီး ကားစီးျပီး ေရွာ႔ပင္ပဲထြက္ေနတာမဟုတ္ဘူး။ ကေလးက သိပ္လဲ ငယ္ေသးေတာ့ ဒိုရာရုပ္ပဲ ေကာင္းတယ္ .. ကို”
“ေရာ႕.. သမီးေလး ဒိုရာယူေနာ္”
သားအမိသားအဖ သုံးေရာက္ ဆိုင္တန္းထဲမွ ထြက္ခြာသြားၾကသည္။ ဆိုင္တန္းတစ္တန္းလုံး တိတ္ဆိတ္သြားသည္။ ကေလးမေလးက ဒိုရာရုပ္ကို ခ်ီပိုးထားသည္။ သူမ ဒိုရာရုပ္ကို ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ မ်က္၀န္းညိဳမကလဲ သူမကို ျပန္လည္ေငးၾကည့္ေနရင္း တေရြ႕ေရြ႕ ေ၀းသြားပါေတာ့သည္။
အိမ့္ခ်မ္းေျမ႕ (တစ္ျပည္သူ)
(၂၀၀၈ မတ္လထုတ္ ခ်ဳိးလင္းျပာအမ်ဳိးသမီးစာေစာင္မွ)
